ఎంతకని తపించినా
ఆకాశమంత అనురాగాన్ని ఆలకించలేని నీవు
నా ఊహలనేం వినగలవు..
నే రాసుకున్న రంగులకలలు
నీకు పిచ్చిగీతలైనప్పుడు
నా హృదయంలో దాచుకున్న నీ ముఖానికి
వశం తప్పిన క్షణల స్పందన తెలిసుండదు..
మనసంతా మబ్బులు పట్టాక
ఆవేదన కురుస్తుందేమోనన్న సందేహమెందుకు
ఎంత వెతికినా రాత్రి కలలో నువ్వు కనబడలేదు
ఏడ్చేడ్చి నిన్ను కడిగేసానేమో తెలీదు
ఎన్ని చెప్పుకున్నా మిగిలేవి నా మాటలే అయినప్పుడు
నిన్ను స్వార్ధంగా మార్చుకోవడం నా అసూయత్వమేమో
ఒంటరితనం భరించలేని ఆకాశంలా నేను
మనసులో మధురిమనేం చేసుకోవాలో తెలియని పరాజితను
నిశ్శబ్దమలా కరుగుతూనే ఉంటుంది
చీకటంటే భయమలా పెరిగిపోతుంది
అశాంతి సుడిగాలి చుట్టుముట్టి విషాదాన్ని కెలుకుతుంటే
సగం కురిసే వానలన్నీ కళ్ళలోనే
దుర్భరమైన యాతనంతా గుండెలోనే...:(
No comments:
Post a Comment