వెండి కాంతులు వెలిగే నిశీధి నీలాకాశంతో
సమానమైన నాలుగు పదాలు
నా ఒంటరితనానికి పూసుకున్న ఎర్రగులాబీ పరిమళాలు అప్పుడు
కలగనకుండా ఎలా జరిగిందో
అనుకోకుండా మనసు తడిచిన
పూల సువాసన..
ఒక్క చూపుతో ముగిసిన శూన్యంలో
ఎన్ని జన్మల తర్వాతనో ఒకటయిన
నమ్మక తప్పని విస్మయం
కూడగట్టుకున్న తలపులన్నీ
నిన్ను కలసిన క్షణాలలోనే ఆగిపోతుంటే
రోజులు కదిలిపోతున్నా తెలియని అవ్యక్త పరవశం
అందనంత దూరాన నువ్వున్నావన్న బెంగను చెరిపిన నిరీక్షలో
నే మనసుపెట్టిన ప్రేమకావ్యపు మాధుర్యమంతా
నీదైనందుకే..
నక్షత్రం రాలినప్పుడల్లా కోరుకుంటున్నా
నే నిష్క్రమించినా
నీలో శబ్దించే ఊపిరెప్పటికీ నేనే అవ్వాలని..

No comments:
Post a Comment