దిక్కుతోచని ఏకాంతాలు
నన్ను పరిహసించేందుకు నల్లమబ్బులై
వానకారు కోయిలలకు కబురెట్టాయి
మంచులో తడిచిన మల్లెపువ్వు వణుకులా
ఈ పొద్దు నాలో మోహనరాగం
నిన్ను కలవరించేందుకే కమ్ముకుంది
నన్ను కౌగిలించిన చీకటి
ఎప్పుడు ఆత్మీయంగా మారిందో
నులివేడి రక్తాన్ని ఉరకలెత్తిస్తుంది
కాలమెందుకు ఆగిందో పెద్ద
మౌనానికీ నాకూ రాజీచేస్తూ
స్మృతుల వానని ఆవిరి చేసేందుకు
కాటుక కన్నుల చూపులు
నింపుతూ నీ రూపం
వాడిపోని కలలతడిలా మిగిలిపోయిందని తెలీనట్టు

No comments:
Post a Comment