ఎన్ని యుగాల నాటి విరహమో
ఎంత అలవికాని భావమో
అంతరంగంలో అనుభవమై పరిమళించినప్పుడు
నా మనసు విశాలమవుతుంది
సితారను చేసి నువ్వు మీటిన తనువు
కలస్వనాన్ని మించిన స్వరమైనప్పుడు
నీ నవ్వుల లేతవెన్నెల
నిశీధిని వెలిగించే పసిడి లాంతర
విషాదంలో ఆనందాన్ని కుమ్మరించు జాజర
ఎన్ని కలలు కాలాన్ని కరిగించాయో
మరెన్ని రాత్రులు వెచ్చగా కంపించాయో
లెక్కలకందని ఆరాలతో అలసిపోలేను
ఆకుచాటు మల్లెగా నా మనసులో నువ్వుండ
గాలి అలల మాటుగా పరవశాలు ఆనందమయ ప్రేమేగా..
:)
No comments:
Post a Comment