ఆవేదన మరవాలని
రెప్పలార్చిన ప్రతిసారీ
గ్రీష్మసెగలు మంటబెడుతుంటే
గడవాల్సిన ఉదయాస్తమానాలు
భారమై తడబడే అడుగులను ఈడ్చుకుంటుంటే
చేరవలసిన గమ్యమలా
స్పష్టమవుతున్నా
వలపన్నినట్లు క్షణాలు
తమస్సులో తప్పిపోయినట్లు..
మూలుగుతున్న గొంతిప్పుడు
విషాదపు నాదంలో
గాడ్పులుగా నిశ్వసించింది
ఎందుకో తెలీదు
తునిగిపోతున్న మనస్సాక్షి
పరితపముగా ఉరుముతుంది..
:( 
No comments:
Post a Comment