నేనేగా
నీ వర్తమానపు అద్దంలో
చూపుకందని శూన్యానికావల
రెక్కలు తెగి రాలిపడిన
చిదిమేసిన కలను
నిహారికా నిశ్శబ్దాలలో
నా హృదయపు సవ్వడే
విషాదపు ఘంటికై
వినబడుతున్న ఆత్మఘోషను
గుండెలోతుల్లో పేరుకొన్న మౌనాన్ని
ఏ వెలుతురూ చెరపలేని చీకటిలో
నేలకొరుగుతున్న
గగనమాపలేని ఒంటరి నక్షత్రాన్ని
ఎడారిలో శిశిరానంతరం
వసంతానికి పూసిన పువ్వులా
నిన్ను తడిమే వేళలో
నా ఎదలో...ఈ చెమరింపెందుకో
ఇంతకీ
నేనెవరినో..నీ గాయాన్నో..వైరాగ్యాన్నో..అభినివేశాన్నో
No comments:
Post a Comment