ఒక అస్తిరమైన చంచలత్వాన్ని
మనసు మోసుకు తిరుగుతున్నాక
నీలాకాశపు సందు చివర్లో
మేఘాన్ని కప్పుకున్న పొగమంచులా
ఒకనాటికి కరుగక తప్పదు.
బదులు దొరకని కొన్ని ప్రశ్నల అలజడిలో
కదలనంటున్న అడుగులు
ఊపిరిని ఎగదోసుకున్న చప్పుళ్ళలో
ఒక్క తలపు చాలు
నాకోసం ఒకరున్నారని..
అసలే నవ్వూ శాశ్వతం కాదిక్కడ..
పుడుతూనే ఏడుస్తూ నవ్వినా
పోతూ నవ్వు నటించి ఏడిపించినా
జీవితానికి అర్ధమదేగా..
నేలకి విసరబడ్డ శకలాల జీవన రహస్యమదేగా...!
No comments:
Post a Comment