నాకు నేనే దూరమైనట్లనిపిస్తున్నా..
ఆనందాన్ని లాక్కోవాలని ప్రయత్నించిన ప్రతిసారీ
రోజూలాగే రాత్రవుతోంది
నిద్దురను మాత్రం నా నుంచీ తీసుకుపోతూ
జీవితమెందుకు కళావిహీనమో అర్ధం కాదు
మనసు ఊయలూగినట్లే అనిపిస్తుంది
అప్పటిదాకా నిద్రించిన స్వరాలు ఒక్కోటీ
నిశీధిని చీల్చుకు బయటపడ్డట్టు
మళ్ళీ కొత్తగా పుట్టొచ్చుగా అంటూ మందలిస్తాయి..
తరలిపోతున్న ప్రవాహంలోని స్మృతులు
ఉప్పునీటిని చేదుగా మార్చి
కన్నులను మండిస్తుంటే
అప్పటిదాకా తొక్కిపీట్టిన నిశ్వాసలు
బుసకొట్టినట్లు జారిపోతాయి
శూన్యాన్ని మోస్తూ కూర్చోలేనన్న తనువు
ఊహల ఒడిలో కాసేపు ఊపమంటూ
బ్రతిమాలుతుంది
మరోసారి ఆశావాదాన్ని నింపుకోవాలనుకున్న మనసు
చిక్కుపడ్డ గుండె దారపుపోగులన్నీ విడదీసి
వెన్నెల వెల్లువలో మల్లెలు కడదామని రమ్మంటుంది
అప్పుడే పారవశ్యానికి చేరువ కాబోతున్న
అరమూతల కన్నులు
ఆనందాన్ని కలగా మారుస్తానంటూ ఊరింతలిస్తున్నాయి..
ఇప్పుడు చూడాలిక..
ఈ రాత్రైనా నిద్రాదేవి సాక్షాత్కారం లభిస్తుందేమోనని..!!
No comments:
Post a Comment