ఇప్పటి లోకంలో
సమూహంతో కలిసున్నా..నేనో ఒంటరిదాన్ని
కనురెప్పల మాటు నిశ్శబ్దంలో
జ్ఞాపకాలనే ఊహలుగా తలచుకుంటూ
విషాదాన్ని వర్షించే దుఃఖాన్ని హత్తుకుంటూ
వెలుతురు కిరణాల గుండా ప్రసరించిన వెన్నెలను వెతుక్కుంటూ
చిరునవ్వునే ఆభరణం చేసి నిరీక్షించిన రోజులు
ప్రేమతోనే అందానికి మెరుగులు దిద్దుకున్న రోజులు
భావాల కెరటాలలో మునిగి తన్మయించిన రోజులు
విరజాజులని పరిహసించే పరిమళాలను వెదజల్లిన రోజులు
భావాలకందని ఆనందాల హరివిల్లును అంటుకున్న రోజులు..
మళ్ళీ తిరిగి రావుగా ప్రవాహంలో తరలిపోయిన మెరుపులు..
హృదయవనమెప్పుడు దహించిందో
మొండిగోడలు మాత్రం మిగులున్నవి
దిగంతాల ఆర్ద్రగీతమొకటి గొంతులోనే కొట్టుమిట్టాడగా
నిరంతర కలలన్నీ మిగిలిన వ్యధగా కదిలినవి
ఆవేదనను మించిన ఆత్మశోకమొకటి దగ్గరయ్యి
భాషకందని భాష్పాలతో ఆశలను కరిగించాక
నిస్తేజభావాలు మాత్రం బ్రతికున్నవి..!!
No comments:
Post a Comment