జన్మజన్మల జ్ఞాపకమేదో తడిమినట్లుంది
నీవో యువశిల్పివై నన్ను చెక్కుతుంటే
పదేపదే మనసు మైమరపులో జారిపోతుంటే
నీ తలపు ఊయలూపినప్పుడు తెలియనేలేదు
మల్లెకొమ్మకు ఎలా ఊగుతానోనని
మనసు గుభాళించినప్పుడే కనుగొన్నా మాయేదో జరిగిందని
ఆకాశమే కదలాడుతున్న భావమొకటి
మబ్బులొక్కక్కటిగా తరలిపోతున్న భావాలై
నా అనుభూతిని నీకు చేరవేస్తుంటే..
నిజమే మరి..కాలావధిలేని నిశ్శబ్దమొకటి
రాగాకృతులన్నింటినీ నిశీధిలో మింగేస్తే
అనుబంధాలు అనుకోకుండానే మరణిస్తాయి..
వసంతం పన్నెండు మాసాలకొక్కసారే వస్తేనేం..
కోయిల చైత్రమొచ్చాకే కూస్తేనేం..
మధుమాస హాసాలు ఆస్వాదించడం మానలేముగా
ప్రేమొచ్చి పలుకరిస్తే చిరునవ్వును దాచలేముగా
వెన్నెలా చీకటీ విడివిడిగా కనిపిస్తున్నా..
పున్నమైతే వెండితీగలా వెలిగేది రాతిరి వేళల్లోనేగా..!!
No comments:
Post a Comment