//వేదనా స్మృతి//

ఎందుకలా నిర్దయగా..
నీ ముందు అస్తిత్వాన్ని ఒదులుకొని
ఒంటరితనాన్ని సేద తీర్చుకోవాలని చూసినందుకా..
నా మనసంటే అంత లోకువ

నిదురను తరిమేసే రాతిరి వెతలలో
ఆవేదనొకటి హృదయాన్ని భగ్నం చేస్తుంటే
నిన్ను పిలవమన్న ఆశలను తరిమికొట్టి
కన్నీటిని వర్షించే నయనాన్ని అదిమిపట్టా
జీవితపుటలు నలిగిపోతున్న గ్రీష్మంలో
దాహంతో ఎండిపోతున్న హరితపత్రాన్నై
నీ ఒక్క పలకరింత చిలకరింత కోసమే
నా పెదవుల నవ్వును సైతం పారేసుకున్నా..

ఊహలన్నీ అక్షరాలుగా రాసి నిన్నలరించినా
అధ్యయనం చేతగాని ఆవలితీరంలో నువ్వు నిలబడ్డాక
సూర్యాస్తమయం కిటికీగుండా వీచే చిరుగాలిని సైతం
నిర్దాక్షిణ్యంగా కసిరి కొడుతున్నా
గుండెవాకిలి తోసుకొచ్చే చనువు నీతో నాకున్నా
నన్ను నాలా గుర్తించలేని నీ అహంకారంలో
తప్పు ఒప్పుల పట్టికను పరీక్షించలేక
కంపిస్తున్న మౌనాలనే కౌగిలిస్తున్నా..

నీవు కనువిప్పి చూసే నీ తీరిక సమయంలో
నేనొక నిజమైన నిస్స్వార్ధమైన
అనురాగ రంజితమైన భావముగా కనిపిస్తే
నీకై ఎదురుచూసిన నా శూన్యాలు నిండుతాయేమో
ఒకనాటికి సహనం కోల్పోయిన నేను కనుమరుగైనా
నీ హృదయంలో చెమరింపు కాగలుగుతానేమో..
అదీ నీకు మనసుంటేనే సుమా..!!