సదా మరందాన్ని వర్షించే నయనం
ఎప్పుడూ మాటల్ని తాగేసి మత్తుగా మిగిలే మౌనం
క్షణాల కదలికలను పాటగా మలచుకుంటూ నిత్యం
ప్రాతఃకాలానికి అరవిరిసే పెదవంచున పుష్పం
ఉన్నట్టుంది ఆవేశాన్ని గుప్పించే కోపం
నువ్వంటే ఇదేగా..
ఎప్పుడూ కలల్ని కన్నులమాటు దాచుకొనే భాష్పం
తలపుల మూటల్ని నిరంతరం మోసే హృదయం
రంగుల సాయంత్రాన్ని చీకట్లోకి ఉరకలెత్తించే విషాదం
నిశ్శబ్దానికి మరో నిశబ్దాన్ని నిర్వచించే కవిత్వం
వసంతంలోనూ శిశిరాన్నే నెమరేసుకొనే ఒంటరితనం
నేనంటే ఇంతేగా
ఎలా జారిపడ్డామో ఒకే వృత్తంలోకి
ఇద్దరం ఒకే ఆకాశాన్ని కప్పుకున్నట్టున్నా
వెచ్చదనాన్ని అనుభవిస్తూ నువ్వు
హేమంతానికి ఒణుకుతున్నట్టు నేనూ
అందుకే వానొస్తే బాగుండనిపిస్తుంది
ఒకసారి చిత్తుగా తడిచి
ఒకరిలో ఒకరం నిమగ్నమయ్యేందుకు..
No comments:
Post a Comment