కదిలిపోతున్న కాలాన్ని ఆగమన్నప్పుడు
బహుశా కలలో ఉండుంటానేమో..
ఊహల సమూహాలన్నీ ఒకేసారి
చుట్టుముట్టినప్పుడు తెలుస్తుంది
అంతర్లోకంలో ఆవేదన
విరుచుకుపడుతుంది హృదయం పైనేనని
గమ్యంలేని ఆకాశంలో చివరి అడుగు
ఎటువైపో తెలీనట్లు
ఎన్నో మలుపులు ఛేదించాక
నిరీక్షణలో క్షీణించిన అమరత్వం
విషాదాన్ని విశేషంగా వర్తించింది
వసంతాన్ని వరించాలనుకున్న జీవితం
అనుభూతుల కల్పనలో ఉప్పొంగలేక
శిశిరానికి రాలి మట్టిలోనే చివుక్కుపోతుంటే
మరో పుట్టుక కోసం విశ్వాసాన్ని కూడాదీసుకున్నట్లుంది
నిశ్శబ్దంలో నిశ్చలంగా ఎగురవలసిన సీతాకోకలు
గాయాలు తడుముకుంటూ కదులుతున్నట్లు
కొన్ని తడియారని జ్ఞాపకాలు
విద్యుధ్ఘాతాలై కాటేసే వేళ
యావజ్జీవ ఖైదీనేగా
ప్రేమ సమాధైన చోట ఆత్మ వినాశనమేగా..
No comments:
Post a Comment