నిశ్శబ్దాన్ని నింపిన పుష్పపరిమళంలా నువ్వు..
ఏకాంతాన్ని అయస్కాంతం చేసి ఆకర్షిస్తావు..
తలపుల తరువులరెమ్మలు ఎదలో ఊయలూగుతుంటే..
విప్పారిత నేత్రాలను నిమీలితం చేస్తూ
మరపురాని మధురిమల రుచిని తిరగతోడి..
అధరాన మందారపువ్వులు పూయిస్తావు..
సల్లాపాల సగపాలను గుర్తుచేసి
మురిపాల పరవశానికి పట్టిస్తావు..
పెదవుల తేనెవాకలో రసాలను కూడి..
కవనసరస్సుకు పునాదులు తీయబోతుంటే..
నా ఉచ్ఛ్వాసనిశ్వాసలను ఉధృతం చేస్తావు..
మరచిపోయిన సంధ్యారాగాన్ని వెలికితీసి
తోడిరాగానికి తోడుచేసి మౌనన్ని కరిగిస్తావు..
నీతో కలిసి ఊహలు విహరించని వనమేదో కనుగొనదామంటే
హఠాత్తుగా మరుత్తరంగ సంగీతంలో విలీనమైపోతావు..
గ్రీష్మంలో దారితప్పిన కోయిలనని భావించినట్లు..!!
‘‘నిశ్శబ్దాన్ని నింపిన పుష్పపరిమళంలా’’ ప్రయోగం చాలా బాగుంది. ‘‘కవనసరస్సు’’ పదప్రయోగం మొత్తం కవితకు ఆలంబనా అన్నట్టుంది. లోతుగ ఉంది మీ కవిత్వం. శైలి విభిన్నంగా ఉంది.
ReplyDelete