//అదేగా జీవితం..//

తలపులతోటలో ఎదురుచూసిన ప్రతిసారీ
మనసు మెచ్చిన పువ్వే పూయదు
అమావస్య తిరిగొచ్చిందని ఆకాశంలో
నక్షత్రాలు మెరవక మానవు
సంతోషం అస్తమించిందని కన్ను
మౌనాన్ని వలచిన నిశీధిని కోరదు

విశ్వశూన్యంలో నిద్దరోయిన నిశ్శబ్దంలో
మెరుపుతీగల నృత్యాలో విలాసపు కల..
కవిత్వాన్ని ప్రేమించడం మొదలెట్టాక
జీవించడం మొదలయ్యిందన్నది ఎంత సత్యమో
కల్పనల కుంభవృష్టిలో నిలువెల్ల తడిచాక
పులకింతల దరహాసాలు అంతే మధురం
ఆకునీడల్లో తలదాచుకోవడమూ అద్భుతమే..

చందమామ చేతిలో పండిందని
పూసంత పున్నమికి అలగడం తెలీనట్లు
వసంతమంటే ప్రత్యేకమైన అనురక్తి లేని కాలానికి
ఋతువులన్నీ సమానమే
స్మృతులన్నీ కరిగిపోయిన జీవితంలో
హేమంతం కురవక తప్పదన్నట్లు
విషాదం గూడు కట్టుకుందని ఎద
ఆనందభైరవిని ఆలకించడమాపదు..
ఒంటరితనాన్ని ఉషస్సు వెళ్ళగొట్టాక
బంగారుక్షణాలు హత్తుకోక ఆగవు..